اشعار

همای جان من سوی مدینه پر زند امشب          دلم در محفل قدوسیان ساغـر زند امشب

گمانم ذات رب‌العالمین در این شب شیرین          تـبـسم بر تـبـسم‌های پیغـمـبـر زند امشب

سلام‌الله بر این لیلۀ قـدری کــه زهـرا را          مبارک ماه در ماه مبارک سر زند امشب

محمد هم‌چو باغ لاله از هم وا شده امشب

تعالـی‌الله امیـرالـمؤمنـیـن بـابـا شده امشب

شب است و نیمۀ ماه خدای داور است امشب          شب عید حسن، میلاد سبط اکبر است امشب

تعالی‌ الله ای سادات عالم چشمتان روشن          که قرآن محمد روی دست کوثر است امشب

زیــارتـگـاه پیـغـمـبر بــود آیــیـنۀ رویش          که بر آیات رخسارش نگاه حیدر است امشب

ز پا تا سر همه میراث خـتم‌المرسلین برده

خدایی طلعـتـش دل از امیـرالمؤمنین برده

تعـالی‌الله بر جـسمـش؛ سلام‌الله بر جـانش          که می‌بوسد محمد لحظه‌ لحظه همچو قرآنش

ســلام آفــتـاب و آسـمـان و اخـتــران او          براین ماهی که امشب فاطمه دارد به دامانش

از آن ترسم که گویم کفر ورنه فاش می‌گفتم          که حتی از خدا دل می‌برد لب‌های خندانش

مـبارک باد این مـولـود بـر پـروردگـار او

الا مـاه خـدا امـشـب تو بـاش آئـیـنـه‌دار او

شـب عیداست ای یاران خبر سازید یاران را          به فرق روزه‌داران ابر رحمت ریخت باران را

جمال بی‌مثال خویش را بگشوده بی‌پرده          خدا در ماه روزه داد عیدی روزه‌داران را

امیرالمؤمنین در دست خود دسته‌گلی دارد          که باید کرد قربانی به پایش گلعذاران را

حسن نامش حسن خَلقش حسن خُلقش حسن خویش

هـمانا حُسن نا محدود حـق پـیداست بر رویش

سحر با ما جمال حیِّ سرمد را تماشا کن          به خال و خط او قرآن احمد را تماشا کن

به قـرص آفـتاب فاطـمه بر شـانۀ حـیـدر          در این ماه خـدا مـاه مـحـمد را تماشا کن

نه تنها در مـدیـنـه در تـمـام عالم هـستی          به یُمن مقدمش خُـلد مخـلّـد را تمـاشا کن

تـمـام آفـرینش مانـده در حـال سجـود امشب

خدا هم جشن بگرفته است در ملک وجود امشب

الا ای روزه‌داران شافع فردایتان است این          جمال بی‌مثال خـالـق یکـتـایتان است این

هنیئا لک مبارک باد،چشم جانتان روشن          که جان جان عالم رهبر و مولایتان است این

به پاخیزید وجان گیرید برکف ای سحرخیزان          فروغ دل، چراغ روشن شب‌ هایتان است این

به شکر مقدمش با خنده باید ترک جان گفتن

نه ترک جان سزد با ترک جان ترک جهان گفتن

سلام‌الله بـر صـبر وی و صلح و قـیام او          سماواتی؛ زمیـنی هـر دو تـسلـیم نظام او

اگر فرمان آتش‌بس کند صادر؛علی عینی          وگر از جنگ گوید وحیِ حق باشد کلام او

توان از قلعۀ خیبر کند در چون پدر آری          همانا صلح او تیغی است برّان در نیام او

نـشـایـد کـرد انـکـار اقــتـدار و هـمت او را

که در جنگ جمل دیدیم عزم و قدرت او را

به هرعصر و زمان،تاریخ با ما این سخن دارد          قیام کربلا خود ریشه ازصلح حسن دارد

حسن با صلح و صبرخود حمایت می‌کنددین را          اگرچه هم‌چو حیدر بازوی خیبر شکن دارد

به صلح و صبر و عزم و همت ایثار او سوگند          که شیعه هرچه دارد ز آن امام ممتحن دارد

هـمـانـا چشـم او بگـذشـتـه و آیـنـده را بـینـد

امامش خوانده پیغمبر چه برخیزد چه بنشیند

الا ای قبر بی‌شمع و چراغت کعبۀ دل‌ها          مزار بی‌چراغت تا ابد خورشید محفل‌ها

به قرآن می‌خورم سوگند کز اسلام و از قرآن          تو با ایثار و صبرخود شدی حلال مشکل‌ها

تو خوردی خون دل تادین وقرآن جاودان ماند          ولی قدر تو را نشناختند افسوس! جاهل‌ها

شهادت می‌دهم مـولا! تو برعالم امام استی

نه بر عـالـم، حسین‌بن‌عـلی را هم امام استی

سـلام انـبــیا بــر اشـک زوّار بــقـیـع تو          دلم عمری است گـردیده گـرفتار بقیع تو

به رضوان می‌فروشم ناز تا محشراگریک شب          گذارم روی خود بر روی دیوار بقیع تو

دری بگشا به رویم ازکرم ای یوسف زهرا          که همچون شمع سوزم در شب تار بقیع تو

خوشا آن شب که میثم همچوآه از سینه برخیزد

سرشک خویش را بر خـاک پـای زائرت ریزد

ای مــاه آســمــانـیِ مــاه خــدا! حــسـن           خـورشیـد، مستـمـنـد تو از ابـتـدا حـسن

روز نـخـست نـقـش جـمال تو را کشید           نــقــاش حُـسـن بـا قــلـم ابـتــدا حـســن

از شـرم آفـــتــاب رُخـت خـفـت آفـتاب           در پشــت کـوه‌هـا و پــس ابـرهـا حسن

ترسم از این که عقل،خدا خوانَدَت به جهل           از بس که دیده در تو جمال خـدا حسن

از کـــائــنــات آمــیــــن شــود بــلــنــد           دســت تو تا بـلـند شــود بـر دعا حـسن

افکنـده گل صحیفۀ حُسنت چـو باغ گل           از بوسـه‌های پـشت هـم مصـطفا حسن

روح نــبی، روان علـی، قـلـب فاطــمه           گیرد به یک اشارۀ چشمت صفا حسـن

از صد هزار فیض مسیحا نکوتر است           دردی کـه با دعای تو گردد دوا حسـن

باب تو باب حاجت ارباب حاجت است           ای عالمی به کوی تو حاجت روا حسن

جـسم مــسیـح نـه کـه روان مـسیـح هم           می‌گیرد از تبـسم گرمـت شــفا، حــسن

گر قاسمت به عرصۀ محـشر قـدم نهـد           بهــر نـجـات خــلـق کـنـد اکـتـفا حـسن

گویی که از لب توعسل خورده مصطفی           از بس که داده بوسه دهان تو را حسن

یک جلوه از فروغ تو ماه است و آفتاب           یک صحنه از بقیع تو ارض و سما حسن

وقتی که جای دست خدامی‌شوی سوار           حیف است پا نهی به سرچشم ما حسن

باید رسول و حیدر و زهرا شوند گوش           تا ذات حـق بـرای تو گـویـد ثــنا حسن

بایــد نـبـی زیـارت حُـسـن تـو را کـنـد           در لاله‌زار وحی به صبح ومـسا حسن

زوّار توسـت جان و رواقـت بهشت دل           بــالله بُـوَد مــدیـنـۀ تـــو قـلـبـهـا حــسن

گنجد چگونه عرش به یک گوشۀ بقیع؟           ای گوشه‌ای زخاک توعرش علا حسن

روزی که نیست روز تو باشد کدام روز؟           جایی که نیسـت خاک تو باشد کجا؟حسن

صـلـح تـو کـرد روز مـعـاویّـه را سیاه           صــبـر تــو داد دیـن خـدا را بـقـا حسن

از بــامـــداد اول خلــقـت تـو بـــوده‌ای           بنـیانـگـذار نهـضت کـرب و بـلا حسن

آل نبـــی تـمام کریـمـــنـد و تــو شــدی           مشهور در کرامت و لطف و عطاحسن

خلـقـنـد میهمان و تویی مـیـزبان خـلـق           ملـک وجــود آمــده مهـمـان سرا حسن

عـمـری اگـر که بـنـد ز بنـدم جـدا کنند           حاشا که لحظه‌ای ز تو گردم جدا حسن

وهابــیـان به زائـر تــو راه بــسـتـه‌انـد           سد مــی‌کـشنـد دور مـزار تو، یا حسن

بیـچـاره‌هـای کــور دل پـست، غـافـلـنـد           دارالـزیـارۀ تــو بُـــوَد قـلـب مـا حـسن

دشمن چودیدخُلق خوشت رابه خنده گفت:           غیرازتوکیست صاحب خُلق خدا؟حسن

سوگند می‌خورم به خدا نیـسـت ناامـیـد           هر کس که آورد به تو روی رجا حسن

دست بریـدۀ پـسـر کـوچکـت بـس است           در حـشـر بر نجـات همه ماسوا، حسن

هرگوشه روزحـشردراز است سوی تو           دست هزار «میثم»بی دست و پا حسن

تا بخشش عطای کریمان همیشگی ست           در این محیط بویِ خوشِ نان همیشگی ست

آنـهـا گـدایـشـان غـم فــردا نـمی خـورد           اینجا بنای سفـرۀ احـسان همیشگی ست

دست کـریـم خـستـۀ بـخـشـش نمی شود           هر چند التـمـاس گـدایان همیشگی ست

آقـایـی و کـمـال حـسـن جـان فـاطـمــه           مـانـنـد آیـه آیـۀ قـرآن هـمـیـشـگـی ست

از عرش و فرش بر در او صف کشیده اند           یعنی که رفت و آمد مهمان همیشگی ست

در خـشـکـسال زنـدگـی و قحـطی امید           در خانه اش تـرنّم بـاران همیشگی ست

لبـخـنـد او خلاصۀ هر مهـربـانی است           رو بـه گـدا تـبـسّم ایـشان همیشگی ست

کـنـار سـفـرۀ احـسان گرفت دست مرا           بـه آیـه آیـۀ قــرآن گـرفـت دسـت مـرا

گرفته بود دلم سخت در حـصار خودم           دوباره در دل زندان گرفت دست مرا

اسیـر چـاه هـوس بودم و دچـار گـنـاه           میان حـیـلـۀ شیـطـان گرفت دست مرا

از آسمان که فـرو ریخت ربـنـای دلـم           به زیر بارش بـاران گرفت دست مرا

رسید نیـمـۀ مـاه و وزید عـطر بهشت           میان ذکر حسن جـان گرفت دست مرا

شکست بغض گناهم کنار صحن عتیق           که لطف شاه خراسان گرفت دست مرا

و نیمه های سحر بود آن شبی که خـدا           شبـیه کودک گـریـان گرفت دست مرا

دیشب گـذری کردم از کوچـۀ میـخـانه           دیـدم هـمـه مـسـتـان را دیـوانـۀ دیـوانه

ساقـیِ بلاجـویـان شاداب و لبِ خـنـدان           می داد به سـرمـستـان پیمانه به پیـمـانه

من بودم و تـنهایـی در حـلـقـۀ شیـدایی           دسـتـی ز کـرم آمـد نـاگـاه روی شـانـه

گفتا منشین خاموش در محفل ما رندان           برخیـز غـزل خوان شو مستانۀ مستانه

سرمست بخوان یا هو جای نگرانی نیست           مولاست که می بخـشد عـیـدانۀ شاهانه

برخواستم و خواندم یا مُحسن و یا مُجمِل           ما را بنـواز امشب ای لطف کریـمانه!

هو هاتفی از یثرب می‌گفت دم مغـرب           افـطـار بـفـرمـایـیـد از سـفـرۀ این خانه

فـرمـود کـسی مـولا فـرموده بفـرمایـید           کـردنـد هـمـه طاعت فـرمـان ملوکـانه

چه سفرۀ رنگینی گسترده به ایوان بود

بسم الله هنگامِ، افـطار؛ حـسن جـان بود

ای خال و خط و چشمت تصنیف دل آرایی           نامت حَسن و حُسنت سرچشمۀ زیبایی

هم قامت تو موزون هم صورت تو محشر           پا تا سرت ای مولا! مجموعۀ غوغایی

افـلاک هـمـی گـردد گِـرد قـد و بالایت           رخسارْ جهان افروز گیسو شب یلدایی

ای روزی هر روزم وابسته به دستانت           ای کاش که رِزقَم را همواره بیـفـزایی

اوّل قـــمــر طـاهــا اوّل پــســر مــولا           اوّل ثـمـر عــشـق صـدیـقـۀ کـبــرایــی

ای سفرۀ گسترده وی رحمت بی پایان!           ما را بنـواز امشب ای رأفت زهـرایی

کو حـاتـم طایی تا، پیـش تو زنـد زانـو           سـالار کـریـمـانـی تو حـاتـم طـاهـایـی

ای حِـلم خداوندی اسطـورۀ صبـری تو           فرمـانـده بی لـشکـر سـردار شکـیـبایی

رویای شب و روزم خورشید دل افروزم

عمری ست که با عشقت می‌سازم ومی‌سوزم

ای نـام گـران قَـدرَت بـسم الله قـرآن ها           وی جنبش لب هایت آرامش طوفـان ها

هرکس غزلی خواند در مِدحَت تو جانا           می بندد و می سوزد جز مدح تو دیوان ها

خورشیدی و چون خورشید سلطانیِ تو محرز           ای سیطره ات حاکم بر سلطۀ سلطان‌ها

ای میـمـنۀ هـستـی در میـسـرۀ چشمت           وی هم چو علی فاتح در عرصۀ میدان‌ها

هم عرش تو را خواهد هم فرش تو را خواند           پایی بزن ای عرشی! در گوشۀ ویران‌ها

لب وا کـن و لـبـیـکـی آهسته بگـو آخر           مُردند به عشق تو این پاره گـریبان ها

در پاسخ این پرسش «الملکُ لِمنْ اَلیوم»           رو سوی تو می‌چرخد انگشت سلیمان‌ها

فریاد زنم محـشر از عـمـق دل مـستـم

از طایفۀ عشقم ... مجـنون حسن هستم

امشب دل دیـوانـهْ بی تـاب حـسن گوید           با دست تـهـی چـشمِ پـر آب حسن گوید

عـشق تـو خـیـالاتـی کرده است مرا آقا           هرشب دل آشفته در خواب حسن گوید

با رحمت و احسانِ چشمانِ پُر از خیرت           این عاشق شیدا را دریاب...! حسن گوید

امشب هـمه ذرات هـستی حسنی هستند           خورشید، زُحل، ناهید، مهتاب حسن گوید

کی غلغله می‌افتد؟ در جان همه عالم...           وقتی لبِ عـطـشـانِ اربـاب حسن گوید

ذرات به توصیف اوصاف تو مشغولند           سجاده و تسبـیح و محـراب حسن گوید

ای مـحـور بخـشایش در ماه عنایت ها           مـاه رمضـان ربُّ الاربـاب حسن گوید

ای احـسـن اسـمـاءِ حُـسنـای خـداوندی

در حُسن تو می بیـنم غوغای خـداوندی

بـایـد که غـزل هـم ثـمـری داشتـه باشد           بـر حـال خـرابــم اثــری داشـتـه بـاشـد

با شعر فقط عرض ادب می کند این دل           بـد نـیـست گـدا هـم هـنـری داشته باشد

ای کـاش کـه آقـای کـریـمـان دو عـالـم           بر نـوکـر خود هـم نـظـری داشته باشد

هر آنکه مشرف به بقیع می شود امشب           از غـربت او چـشـم تـری داشتـه بـاشد

حـتـی نـگـذارند که بـر قـبـر غـریـبـش           صحـن و حـرم مخـتـصری داشته باشد

با چـشـم كـریـم تو، نـشان داد كـرم را            زیـبـایـى حُـسـن هـمـۀ لـوح و قـلـم را

در وسعت بـاران كـرامات تو پیداست            كـرسى و فـلـك، دست تو دادند دلـم را

در ماه خـدا، مهر رخت جـلوه گر آمد            تا اینكه نـشانـدى به دل خـاك، قـدم را

عطر ملـكـوتى بـقـیع است كه پیـچـیـد            مدهوش كند تا كه عرب یا كه عجم را

تا ابر محبت به دل عـاطفه گـرم است            از ما بپذیر، اصل كرم؛ این همه كم را

اى كـاش براى تو سحرگـاه هـمین ماه            بـا صاحـب آدیـنـه، بـسـازیـم حـرم را

ای به دل مـؤتـمن، مونس جـان من            آمـدم بـا حـسـیــن، آمـدم بـا حـسـن

تو مرا میـزبـان، من تو را میهـمان            تو مرا همنشین، من تو را هم زبان

یـا الــه الـحـسـن یـا الــه الـحـسـیـن

گـر چه یـا رب بـدم، با کـریم آمـدم            ربّـی یا سیّـدی، کـی کـنـی تـو ردم

مه به نیـمـه رسید، مـاه زهـرا دمید            حق مبـارک کـنـد، که حـسن آفـریـد

یـا الــه الـحـسـن یـا الــه الـحـسـیـن

ای که دادی رهم، سر بر این در نهم            در به رویم مبـنـد، عـبـد این درگهم

یا الـه الـکـریـم، ای روف و رحـیـم            ای به احسان و جود، یار من از قدیم

یـا الــه الـحـسـن یـا الــه الـحـسـیـن

ای به عبدت مُجیر، کـل شیء قدیر            انا عـبـد الـذلـیـل، انت نـعـم الامـیـر

با تـو از رو بـرو، می کنم گـفـتـگـو            هـر شبـم تا سحـر، با تو سـرّ مگـو

یـا الــه الـحـسـن یـا الــه الـحـسـیـن

گاه از این جا مرا، می بری ای خدا            گـه مـدیـنـه گـهـی، می بری کـربلا

من به ذکر حسین، می کنم شور و شین            با غمش می زنم، شعـله بر عـالمین

یـا الــه الـحـسـن یـا الــه الـحـسـیـن

امشب ز لـب مـاه خـدا خـنـده بـر آمد           کز خانه خـورشیـد ولایـت قـمـر آمـد

یـا از دل دریـای نــبــوّت گـهــر آمـد           یا مـهـر فـروزنـده به بـام سـحـر آمـد

پیغمبر و زهرا و عـلـی را پـسـر آمد

در مــاه خـدا؛ مـاه خـدا جـلـوه گر آمد

هـم آیـنـه حُـسـن خــداونــد جــمـالـش           هم خُلق و خصال نبوی خُلق و خصالش

هم پـیـر خـرد آمده مـبهـوت جـلالـش           هم عـقـل ملک آمده حـیـران کـمالـش

هم مفتخـر از او شده پیـغـمبر و آلـش

هم او ز نـبـی و ز عـلی مـفـتخـر آمد

در گـلشن دین باغ گـل یـاسمنـش بین           در لعـل لب بـسته عـقـیق یـمنـش بین

شادابی جـان را ز گـلستان تـنـش بین           آیـات خـدا در لب شکـر شکـنـش بین

آیینه شو و حُسن حَسن در حَسنش بین

گوئی به جهـان بـاز رسـول دگـر آمد

ای ختم رُسُل بوسه بزن بر سر و رویش           ای شیر خدا عطر جنان جوی ز بویش

ای عصمت حق شانه بزن شانه به مویش           ای مهر، ستان وام ز رخسار نکویش

ای ماه بـبر سجده به خاک سر کویش

رشگ ملک است این که به شکل بشر آمد

در شب نـفــس صبحـدمِ عـیـد ببـیـنـید           در مـاه خـدا صورت خورشید ببـیـنید

روئی که نـبـی دید و عـلی دید ببـینید           حُـسنی که ورا فـاطمه بـوسید ببـیـنـید

رخـسـار خـداونـد درخـشیـد بـبـیـنـیـد

کز وصف من و مدح شما خوبـترآمد

بـا طـلعـت او مـــاه خــریــدار نـدارد           مهر است کـم از ذرّه و مـقـدار ندارد

بی یـار بود هر که چو او یـار نـدارد           بر دشـمـن او نـخـل عـمـل بـار ندارد

گـر بـار دهـد بـار به جـز نـار نـدارد

مهرش ثمر جنت و بغضش شرر آمد

ای حُسن حَسن در حسنت حُسن خدایی           ای صورت زیـبـایی هـستـیـت فـدایی

عـالم به سر کوی تو مـشغـول گـدایی           با مهر تو جان کرده ز تن میل جدایی

از آیـنــۀ دل تـو کــنـی زنـگ زدائـی

شادی شب مـیـلاد تو باز از سفـر آمد

ای بــاغ گــل یــاســمــن آل مــحــمـد           ای قــرص مــه انـجــمـن آل مـحـمــد

اوصـاف تـو روح سـخـن آل مـحــمـد           گــفــتـار تـو نــقــل دهـن آل مـحــمـد

ای حُـسـن خـدا ای حَـسـن آل مـحـمـد

روح تو در آیـنـه حـق جـلـوه گـر آمد

لطف تو خـدایـی و گـدای تو کـرامت           در سـایـۀ سـرو قـدت افـتـاده قـیـامـت

دل آمـده و جُـسته به کـوی تو اقـامت           نازد به تو تـوحـید و کند فخـر امامت

از صبر تو دین نـبـوی یـافت سلامت

بـا صـلـح تو از راه سـپـاهِ ظـفـر آمـد

نور ابد و جلوۀ حُسن ازل از تو است           مقبولی طاعات و جزای عمل از تو است

تو طوری و انوار خدا مشتعل از تو است           رسوایی و نابودی خصم دغل از تو است

پیروزی اسلام به جنگ جمل از تو است

حقّا که علی چون تو پسر را پـدر آمد

ای صحـن بـقـیـع تو چـراغ ره انـجـم           وی مهر رخت بوسه گه جدّ و اَب و اُم

بر فـاطـمـه مانـنـد نـبـی کـرده تـکـلّـم           اول پــســر شـیـــر خـــدا حـجّـت دوم

در پـاسـخ دشـنــام به لـبـهـات تـبــسـّم

از خـلـق تـو گـلـزار صفـا بـارور آمد

تـو شـمـع شـب تـار بـقــیـع دل مـایـی           هرجا که  کنی جلوه،گل محـفـل مایی

گر بـحـر بـلا مـوج زند سـاحـل مایی           ور نخل عـمل بار دهد حاصل مـایـی

ما خواب و تو مهمان دلِ غافـل مایی

ویــرانــۀ دل از تو بـهـشت دگـر آمـد

جبرئیل شراب از لب شیرین تو نوشد           کوثر به همه وسعتش از فیض تو جوشد

بی چاره کسی کز کرمت چشم بپوشد           دریاست دلی کز غم عشق تو خروشد

هرکس به کسی فخر ومباهات فروشد

"میـثـم" به تـولای شـما مـفـتـخـر آمـد

به خـدا بعـد عـروج تو پَـرم می سـوزد           مـادر من، تو نباشى، جگـرم می سـوزد

امنیت داشتـن ما هـمـه از یُـمـن تو بود           خـانـه با رفـتـن تو در نظـرم می سوزد

چه کـنـم با غـم فـقـدان تو که مـی دانـم           بی تو قـلب من و قـلـب پدرم می سوزد

خواستی تاکه عبایش کـفـنـت باشد و آه           این خـبـر را به پـیـمـبر ببرم می سوزد

هـمه دارایـی تو خـرج در اسـلام شـده           پای بخشندگی ات دست کرم می سوزد

میروی نیستی آن روز ببینی که چطور           سرم آن لحظه که در پشت درم می سوزد

شعله آن قـدر زیاد ست در آن هنگـامه           از نـفـس های پُر آهـم؛ پـسرم می سوزد

سال ها می گذرد؛ کـرببلا وقت غـروب           با هـمین شعله دل اهـل حـرم می سوزد

تو را میخواست تا در همسرانش بهترین باشی           برای خـاتـمِ پیغمبری نقـش نگـین باشی

خدایت انتخابت کرد تا ای مـادر هـستی           برای چشمۀ کوثر، بهشتی در زمین باشی

خدا هرشب برایت می فرستد تهنیت هایی           که در تنهایی ات هم صحبت روح الامین باشی

تو در اسلام و در ایمان و درعشق اولین بودی           زنی مثل تو دیگر نیست یعنی آخرین باشی

بـرای طـعـنـۀ کـفّـار در اوج نـداری هـا           تو باید پاسخ دندان شکن در آستین باشی

تو از معروفِ تُجّاری ولی در شعب بیماری           فداکار آنچنان بودی، وفادار اینچنین باشی

عـلـی تنها عـلی باید امیر المؤمنین باشد           و تنها تو سزاواری که ام المؤمنین باشی

گاه تنها یک نفر هم یار دین باشد بس است          یک نفر بانوى سرشار از یقین باشد، بس است

مال و ثروت؛هرچه هم باشد؛فداى راه دوست          هم نـشین رحـمة للعالمین باشد بس است

در نگـاه شـوم مردم بـدتـرین باشد، ولى          در دل پیغمبر خود بهترین باشد بس است

دیگران هـم هـمـسر پیـغـمـبـرند اما فقط          مادر زهرا که «أمّ المؤمنین» باشد بس است

دخترش زهرا کجا و دختران این و آن؟!          حاصل عمرش اگر تنها همین باشد بس است

دخـتـر او مـادرى کـرده براى شیـعـیـان          مادرى مثل خدیجه در زمین باشد بس است

ما کـجـا و مدح او گـفـتن؟ معـاذالله …نه          نام ما تنهاى گداى خوشه چین باشد بس است

واژه هاى گنگ و بى معنا چه مى فهمند از او؟          انتهاى شعر باید نقطه چین باشد… بس است

مـا سـائـل لـطـف فـراوان خـدیـجـه            از کـودکی خـوردیم از نان خدیجه

در راه دین داده همه دار و ندارش            اسـلام شـد مـدیـون احـسـان خدیجه

خـرج مـسـلـمـانی ما هـستی او شد            پس هر چه ما داریم قـربان خدیجه

در راه اهل بیت هر کس خرج کرده            فردای محـشر هست مهمان خدیجه

جـور دگـر شـد دستـگـیـر ما پیمبر            هر جا قسم خوردیم بر جان خدیجه

شکر خدا هستیم امشب روضه خوانش            شـکـر خـدا هـسـتـیم گـریان خدیجه

دلشـوره دارد یـاد فـرداهـای زهـرا            ابـر بـهـاری گـشت چشمان خدیجه

انگـار دیـده آتش و دیـوار و در را            غـم های زهـرا بُرده سامان خدیجه

ای وای از روزی که با پهلوی زخمی            زهرا شود در عرش مهمان خدیجه

نـیـمـه شبی در خـانـۀ خـولیِّ نامرد            صد پاره می گردد گـریـبان خدیجه

ای هـمـسـر با غـیـرت طـاهـا خـدیجه            ای شـأن تـو بـالاتـر از بـالا خـدیـجـه

روح بــلـنـدت اوج اَوْ اَدْنــا خـدیـجــه            تو دائـم الْاِنـفـاق هـسـتـی یـا خـدیـجـه

دار و نـدار حـضـرت زهـرا خـدیجـه

شب تا سحر مشغول تسبیح و دعـایی            اول مــســلـمــانِ زنِ دیـن خـــدایـــی

تـنـهـا طـرفـدار حـریـم مـصـطـفـایـی            مــادر بــزرگِ خـانــدان هَـلْ اَتــایــی

هـمراه احـمـد بوده ای هـر جـا خدیجه

دارایـی ات را دادی و دلـبـر گـرفـتـی            بـار اِلَـم از دوش پـیـغــمـبـر گـرفـتـی

سیب بهشتی خوردی و کـوثـر گرفتی            زهـرا که آمـد رتـبـۀ مــادر گـرفـتــی

ای کـه مـقــام تـو بُــوَد والا خـدیـجــه

پـای نـبـی تـا لـحـظـۀ آخـر نـشـسـتـی            با غیرتت بت های یثـرب را شکـستی

انفـاق را هرگـز به روی دین نـبـستی            در تـنگـنـای ظلم، حق را می پـرستی

در راه حق کردی فدا جان را خدیجه

از اهل یثرب طعنه و دشنـام خوردی            خـونِ جـگـرها در رهِ اسـلام خوردی

خونِ دل از زن های نافَرجام خوردی            آن قدْر هم حرف بد از اقوام خوردی

که دل بـریـدی آخـر از دنـیـا خـدیجـه

سـجـاده پــای بــنــدگــی ات ایـسـتــاده            اصلاً مـقـام توست، مِعْـراجُ الـسَّعـاده

دیـن خـدا پـیـمـانـه و عـشـق تـو بـاده            باید به زهـرا گـفت، ای محـراب زاده

جـاری نـگـردد اشـکـهـایت با خـدیجه

مادر که باشد، شأن دختر پایدار است            این چارچوبِ خانه حتی استوار است

مادر نباشد، روزِ روشن شام تار است            امشب دل زهرا برایت بی قرار است

بـعـد تو زهـرا مـی شـود تـنهـا خدیجه

بـوی جـدایـی می دهـد هُـرمِ صـدایـت            دیــگــر نـمـی آیــد صــدای ربـّـنـایـت

این لـحـظـه های آخـری بـایـد بـرایت            روضه بـخـوانـیـم از غـم کـربـبـلایت

تا چـشـم هـای تو شـود دریـا خـدیـجـه

امـشب تـمـامِ بـستـرت را، غـم گـرفته            اِنـسـیَّـةُ الْـحـورایِ تـو، مـاتـم گـرفـتـه

با اینکـه قـلـب حضرت خـاتـم گـرفته            شـکـر خـدا دورِ تو را مَحـرَم گـرفته

وای از غروب روز عاشورا، خدیجه

سنـگ صبـور قـلـب طـاهـایی خدیجه            آرامـش پـیـغـمـبـر مــایــی خــدیـجــه

کِی می رسد دست کسی بر رتـبۀ تو؟            از بـس که بـالایـی و والایـی خـدیجـه

خـیـر النـسـاها را اگـر که برشـمـارند            قـطعـاً تو جـزء بهتـریـنهـایی خـدیجه

درک مقامات تو کار هر کسی نیست            چـون مــادر امّ ابـیـهــایــی خــدیـجـه

بر تـارُک اسـلام نـامت مـی درخـشـد            اوّل مـسـلـمـان، قبل مولایی خـدیـجـه

مـثـل تو را بـانـو! خـدا کِـی آفـریـده؟

تـنـهـا تویی که مثـل زهـرا پـروریـده

بـانـو تـو بـا آسـیـه و مــریـم قـریـنـی            ای آسـمـانی! پس چرا روی زمیـنـی؟

اسـلام بـا دارایـی تـو قـد عـلــم کــرد            تـو اوّلـیـن حـامـی ایـن دیـن مـبـیـنـی

ما را به مجهول الهُویت ها چه کاری است؟            تنها خودت هـستی که امّ الـمـؤمـنیـنی

شعب ابی طالب تو را در خود نگه داشت            تا بـر هـمـه ثـابـت شـود تـنهـاتـریـنـی

از حرمت داغ تو عـام الحـزن فرمود            خیلی عزیزی، رکن خـتـم المرسـلیـنی

بانو بـرو بعد از تو خـیلی سخت باشد

با حـیـدر از زهـرا خـیالت تخت باشد

وقتی كه چشم خلق خـدا ناسپـاس بود            تنها خدیجـه بود كه گـوهـرشناس بود

تا سر نهد به پای رسول امیـن ز شوق            در بـارگـاه عـشـق پُر از الـتماس بود

این افتخار اوست كه در طول عمر خویش            با بـهـتـرین پیـمبر حـق در تماس بود

گـنـجـیـنـۀ مـعـارف ایـمـان و منـزلت            آئـیـنـۀ تـجـلّـی و پُـر انـعـكــاس بــود

مـال و مـنـال را به فـقـیـران مكه داد            كی در كمند نفس و طعام و لباس بود

خوف و رجای او به ره دین حق گذشت            از جـاهـلان مكـه كجا در هراس بود

غفلت نكرد لحظه ای از حق، خدا گواست            تا آخرین نفس به جهان حق شناس بود

روز و داع خویش وفائی از این جهان            آزرده دل، به خاطر آن باغ یـاس بود

خداوندا کرم کردی مرا بسیار بخـشیدی           خطا کردم ولی با لطف خود هربار بخشیدی

گنهکاران عالم حال من را خوب می فهمند           گدای خسته را با روی خوش ای یار بخشیدی

هزاران مرتبه توبه شکستم باز برگشتم           تو اما بنده ات را بعد هر تکرار بخشیدی

همین که نور بسم الله دیدی روی لبهایم           شب اول کـنـار سـفـرۀ افـطار بخـشیدی

تو گویا بیشتر از من به من مشتاق بودی که           به شوق اولین تسبیح استغـفـار بخشیدی

فراموشم نخواهد شد که با رحمت نه تنها من           جهانی را به عشق حیدر کرار بخشیدی

زیباتر از دعا و عـبادت چه لـذتی ست           بـالاتــر امــان الـهــی چـه عـزّتـی ست

درمـان درد هـای تـمـام جهان دعـاست           الحق گـدای اهل منـاجـات قـیـمـتی ست

حـال دعـاء حـال بـکـا حــال زمـزمــه           وقت سحر به شرط اطاعت چه ثروتی ست

گـفـتـم به کـوی قـبـلـه حاجـات رو کنم           دیدم کنار یار نه خواهش نه حاجتی ست

اصلا خوش است کوی مناجات با حبیب           زیرا برای وقت ملاقات  فرصتی ست

کـاری بـرای دلـبـر خود که نـکـرده ایم           یادش میان اشک و دعا خود محبتی ست

شـاید عـزیـز فـاطـمـه مـهـمـان ما شود           روضه بـپـا کنید که دلـدار هـیـأتی ست

بـا یـک ســلام تــذکــرۀ کـربــلا دهــد            با او اگـر رویـم به مـقـتـل قـیامتی ست

ذکرش همیشه عمتی الزینب است وبس           با کعبة الرزیه به قـلـبش مصیـبتی ست

یاعـمّـتـی هــنـوز تـنـت درد مـی کـنـد؟           در عـلـقـمه هنوز عـلـمدار غـیرتی ست

عـمّـه هـنـوز جـمـلـۀ تو می کُـشد مـرا:           محرم نمانده وقت سواری چه غربتی ست

حـلق بریده از ته مـقـتل مرا که خواند            لبیک یا حـسیـن من اینک ولایـتی ست

مـی آیـم و رواست که در روز انـتـقـام           اعلان کنم که بیرقم از جنس عصمتی ست

کی ام من گـنـه کار بی بنـد و باری            ذلـیـلـی؛ خطا پیشه ای؛ شـرمساری

گـرفـتــار و آلــودۀ هــر گـنــاهــی            سیـه نامـه ای سرکـشـی؛ نـابکـاری

زخود گشته نومید از فرط عصیان            بـه درگـاه عــفــو تــو امــیــدواری

اگر پـرده از جرم من می گـشـودی            به من بستـه می شـد در خـلـق آری

نـدانـم چـه شـد کـآبــرویـم نـبــردی            و یــا دادیــم عــزت و اعـتــبــاری

تو کـردی عزیـزم و گرنه عزیزان            مرا می شـمـردند کـمـتـر ز خـاری

الــهــی تـو بــردار از دوش بــارم            که سنگین تر از بار من نیست باری

اگر قـصـد سـوزانـدنـم کرده بودی            چــرا دادیــم دیـــدۀ اشــکـــبـــاری

من ار مجـرمـم تو سریع الرضایی            من ار رو سیـاهم تو پـروردگـاری

تو و باب احـسان و دریای عـفـوت            من و دست خـالی و احـوال زاری

چه حاصل برد از وجودم جحیـمت            گـرفـتـم بـسـوزی مرا در شـراری

نه اشکی نه آهی نه سوزی نه دردی            نه رنگی نه بوئی نه برگی نه باری

تـهـی دستـم امـا عـلـی دوست باشم            نـدارم بـه جـز نـام مــولا شـعـاری

به دنیا به عقبی به محشر به میزان            مرا غـیـر مـولا عـلی نیـست یاری

به یـک یا عـلـی کـز دهـانـم بـرآیـد            جـحـیـم تـو را می کـنـم لالـه زاری

عـلـی دوسـتـم دوسـتـان عــلــی را            کجا روز محشر به خود واگـذاری

بـه جـز مـدح مـولا ز (میثم) نـیـاید            که بـاشد به او عـاشـق بـی قـراری

به این طریق خدایـی؛ کسی کجا بکند            که مـا خـطا بـنـمـایـیـم او عـطا بکـند

نه بندگی نه رفاقت نه عـاشقی کردیم            برای کـار نکـرده چـه لطف ها بکـنـد

همیشه وعـدۀ او حق و وعـدۀ ما پوچ            کـه مـا جـفـا بـنـمـایـیـم او وفـا بـکـند

هـمـیـشه بر هـمـه باریده و ندیـدم من            برای رحمت خود خوب و بد سوا بکند

در انـتـظار گـدا نیست تا که در بزند            به هر کجا که گدا هست سفره وا بکند

برای آن که به معـراج بـنـده را ببرد            مـیـان کـربـبـلا عـرش را بـنـا بـکـند

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن            که قـبل بنـدگی ات او به تو عطا بکند

منی که عُرضۀ توبه ندیده ام در خویش            مـگـر خـدا ز گـنـاهان مرا جـدا بکند

مگر به حق عـلی و به حق آل عـلـی            به این امید نگـاهـی به سـوی ما بکند

چه فرق میکند آن کس که معرفت دارد            عـلـی عـلـی بـکـنـد یا خـدا خـدا بکند

چه می شود که بمیرم کنارشش گوشه            عجب خیال خوشی کرده ام خـدا بکند